(Magnesium (Mg

 

نام اختصاری:

 Mg

سایر نام ها:

 منیزیم

نوع نمونه قابل اندازه گیری:

سرم

حجم نمونه مورد نیاز:

mL 0.5 در لوله اسیدواش یا ویال های پلاستیکی

شرایط نمونه گیری:

 بهتر است بیمار ناشتا باشد.

ملاحظات نمونه گیری:

سرم هرچه سریعتر از سلول جدا شود.

مصرف هرگونه داروی مؤثر برنتایج آزمایش در برگه آزمایش بیمار ثبت شود.

موارد عدم پذیرش نمونه:

 همولیز شدید موجب رد نمونه می گردد.

شرایط نگهداری:

 نمونه برای یک هفته در دمای ◦C 4  و یک سال در 20◦C-  پایدار می باشد.

کاربردهای بالینی:

به منظور تعیین اضافه بار یا کمبود منیزیم و پیشگیری و درمان ناشی از علائم آن  انجام می شود.

روش مرجع:

 (Atomic Absorption Spectrophotometry (AAS

روش ارجح:

 AAS

سایر روشها:

 کالریمتریک (Xylidyl blue)

مقادیر طبیعی :

بزرگسالان : 1.3- 2.1 mEq/L یا  0.65 -1.05 mmol/L

نوزادان : 1.4-2.0 mEq/L 

کودکان : 1.4-1.7 mEq/L

مقادیر بحرانی:

 مقادیر کمتر  از 0.5 mEq/L  و  بیشتر از  3 mEq/L

تفسیر:

 علائم بالینی کمبود منیزیم تا زمانیکه سطح منیزیم به کمتر از 1 mEq/L نرسد به طور واضح مشخص نمی شود. سطوح بیشتر یا مساوی 3 mEq/L  بحرانی می باشد.

افزایش سطح:

 نارسایی کلیه، بیماری آدیسون، خوردن داروهای ضد اسید یا نمک های حاوی منیزیم، هیپوتیروئیدی، دهیدراتاسیون، SLE، مولتیپل میلوما و دیابت شیرین کنترل نشده.

کاهش سطح:

 سوء تغذیه، سوء جذب، هیپوپاراتیروئیدی، الکسیم، بیماری مزمن توبولار کلیه، اسیدوز دیابتی، هیپر کلسمی، هیپرآلدوسترونیسم، شیر دهی زیاد و ترشح ناکافی ADH

عوامل مداخله گر:

استفاده از لوله معمولی به جای لوله اسیدواش یا عاری از فلز موجب افزایش کاذب می گردد.

افزایش دهنده ها: همولیز، داروهای تیروئیدی، ضد اسیدها حاوی منیزیم، ملین ها، داروهای حاوی کلسیم، لیتیم، دیورتیکهای لوپ، برخی از آنتی بیوتیک ها

کاهش دهنده ها: دیورتیک ها، برخی از آنتی بیوتیک ها، انسولین

توضیحات:

 در بیماران پره اکلامپسی که جهت درمان سولفات منیزیم مصرف می کنند اندازه گیری سطح منیزیم در پایش بیماری کاربرد دارد.