Parvovirus B19

تشریح آزمایش

پارو ویروس B19 از خانواده پارو ویریده و تنها عضو جنس اریترو ویروس می باشد. این ویروس بسیار کوچک، بیست وجهی و فاقد پوشش لیپیدی است. DNAی ویروس تک رشته ای است. به علت توانایی کم کد کردن ژن ها و نیاز این ویروس ها به فاکتورها و عوامل دخیل در سنتز DNA ، تکثیر آنها به کارکردهای تکثیری سلول های میزبان یا عفونت های کمک کننده همراه بستگی دارد. از اینرو ویروس، ترجیحاً در سلول های فعال در حال  تقسیم تکثیر می یابد و تمایل زیادی به تکثیر در پیش سازهای سلول های قرمز خون در مغز استخوان دارد.

ویروس B19 را می توان در خون و ترشحات تنفسی بیماران یافت. انتقال ویروس در بیشتر موارد از طریق مسیر تنفسی است ولیکن خون و فراورده های خونی نیز می توانند سبب انتقال آن شوند. همچنین، عفونت ویروسی می تواند از مادر آلوده به جنین نیز منتقل شود. نتایج تحقیقات نشان داده اند که افراد مبتلا به بیماریهای بد خیم، بیماری های سرکوب کننده ایمنی و کم خونی های همولیتیک به عنوان گروه های پر خطر برای ویروس هستند و ارتباط این بیماری ها با عفونت B19 در آنها تأیید شده است.

30 تا 50 درصد زنان در طول دوران بارداری شواهدی از عفونت با این ویروس را نشان می دهند. عفونت ویروسی در کودکان بیشتر سبب ایجاد اریتما اینفکتیوزوم یا بیماری پنجم می شود ولیکن در بالغین اغلب بدون علامت است. حدود 6 تا 8 روز پس از تماس با ویروس، ویرمی رخ می دهد و 4 تا 7 روز ادامه می یابد و حدود 16 روز پس از تماس با ویروس یعنی 8 روز بعد از ویرمی، راش های پوستی بروز می کنند.

کاربردهای بالینی

تشخیص به موقع عفونت ویروسی جهت انجام اقدامات درمانی مناسب.

مقادیر طبیعی

 DNA ی ویروس را نمی توان در نمونه های حاصل از افراد سالم ردیابی نمود حتی اگر این افراد قبلاً در معرض عفونت قرار گرفته باشند.

تفسیر

ابتلای مادر باردار به عفونت های ویروسی بر حسب زمان و سن جنین می تواند عوارض پیچیده و برگشت ناپذیری بر سلامتی جنین داشته باشد. لذا تشخیص سریع عفونت مادر و جنین کمک بزرگی به پیشگیری از عوارض می نماید. 30 تا 50 درصد زنان در طول دوره بارداری شواهدی از عفونت با پاروویروس B19 را نشان می دهند و در صورت عفونت جنین با این ویروس، ممکن است منجر به هیدروپس فتالیس و مرگ جنین شود که حالت هیدروپس مربوط به ایجاد آنمی در جنین می باشد و توسط ویروس ایجاد می شود. 

ویروس B19 در آزمایشگاه قابل کشت نیست و تست های تشخیصی بر اساس روش های سرولوژیکی، Dot-blot hybridization و PCR می باشد. روش سرولوژی بیشتر بر اساس تعیین آنتی بادی های اختصاصی ضد ویروس از نوع IgG و IgM می باشد. مبتلایان به اریتم عفونی و آرتریت حاد ناشی از B19، معمولا آنتی بادی اختصاصی از نوع IgM را در خون خود دارند، در حالی که وجود آنتی بادی اختصاصی از نوع IgG نشانگر عفونت قدیمی با ویروس می باشد. DNAی ویروس را می توان به وسیله PCR و یا از طریق Dot-blot hybridization از سرم مادر، خون جنین و یا مایع آمنیوتیک به دست آورد. روش PCR حساسیت بیشتری داشته و بر سایر روش ها ارجحیت دارد. مایع آمنیوتیک نیز نسبت به خون جنین برای تشخیص با روش PCR از حساسیت بالاتری برخوردار است.

توضیحات

نتیجه «Undetected» نشان می دهد که DNAی ویروس در نمونه یافت نشده است.

تشخیص عفونت با حضور مقادیر قابل تشخیص DNA ی ویروس در نمونه مورد آزمایش امکان پذیر است.

در صورت عدم ردیابی DNA ی ویروس در نمونه بیمار، احتمال آلودگی به عفونت رد نمی گردد.

سایر نام ها

Parvovirus B19 PCR, B19 Real-Time Polymerase Chain Reaction PCR

نوع نمونه

پلاسما (بر اساس منبع آلودگی مایع آمنیوتی، مایع نخاع (CSF)، مایع مفصلی (سینوویال) و یا مغز استخوان نیز می تواند مورد استفاده قرار گیرد.)

شرایط نمونه گیری

نیاز به ناشتایی نمی باشد.

نمونه گیری باید در شرایط استریل انجام شود.