AST

 

نام کامل تست

Aspartate aminotransferase

نام فارسی تست

آسپارتات آمینوترانسفراز

نام های دیگر

Serum glutamic-oxaloacetic transaminase; SGOT; Aspartate transaminase

روش انجام

Photometric

آمادگی بیمار

آمادگی خاصی لازم نیست. عدم انجام ورزش سنگین و همچنین از مصرف داروهای توکسیک برای کبد خودداری گردد.

نوع نمونه

سرم

علت درخواست تست

کمک به تشخیص اختلالات یا آسیب های بافت هایی که AST بطور طبیعی در آنها وجود دارد.

مقایسه با سطح ALT جهت پیگیری سیر هپاتیت

پیگیری پاسخ به درمان با داروهای بالقوه نفروتوکسیک یا هپاتوتوکسیک

پیگیری پاسخ به درمان اختلالاتی که AST در آنها افزایش پیدا می کند و ترمیم بافتی که با کاهش سطح AST مشخص می شود.

توضیح راجع به تست

آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) آنزیمی است که در قلب، کبد و عضله وجود دارد. این آنزیم پس از آسیب یا مرگ سلول ها وارد جریان خون می شود. سطح AST معمولاً ۱۲ ساعت پس از آسیب سلولی بالا می رود و برای ۵ روز بالا می ماند. بنابراین این تست یکی از آزمایشاتی می باشد که به هنگام آسیب به عضله قلب مانند انفارکتوس میوکارد و یا آسیب کبدی انجام می شود.

در چه شرایطی تست افزایش می یابد؟

-افزایش قابل توجه آنزیم (بیش از ۵ برابر مقدار طبیعی) در موادر زیر دیده می شود:

-هپاتیت حاد

-پانکراتیت حاد

-شوک

-بیماری هپاتوسلولار حاد

-افزایش متوسط آنزیم (۳ برابر مقدار طبیعی) در موادر زیر دیده می شود:

-انسداد مجاری صفراوی

-آریتمی های قلبی

-هپاتیت مزمن

-نارسایی احتقانی قلبی

-درماتومیوزیت

-تومورهای کبدی

-دیستروفی عضلانی

افزایش خفیف آنزیم (۲ تا ۳ برابر مقدار طبیعی) در موادر زیر دیده می شود:

-حوادث عروقی مغز

-سیروز، کبد چرب

-دلیریوم ترمنس یا سندروم محرومیت از الکل

-آنمی همولیتیک

-پریکاردیت

-آنفارکتوس ریوی

 در چه شرایطی تست کاهش می یابد؟

-بِری بِری

-کتو اسیدوز دیابتی

-همودیالیز

-حاملگی

-اورمی

تست های تکمیلی

ALT, Bilirubin, Albumin ،ALP ،GGT

تداخلات دارویی

آمی تریپتیلین، استروئید های آنابولیک، آندروژن ها، بنزودیازپین ها، مرکاپتوپورین، نیتروفوران ها، ضد بارداری های خوراکی، پنی سیلین ها، فنوتیازین ها، پروژسترون، پروپوکسی فن و تولبوتامید؛ می توانند سطح AST را بدلیل کُلِستاز افزایش می دهند.

استامینوفن (در حد دوز بالا و توکسیک)، آسپیرین، آلوپورینول، استروئید های آنابولیک، ضد تشنج ها، آسپارژیناز، آزیترومایسین، کاپتوپریل، سفالوسپورین ها، کلرامفنیکل، کلیندامایسین، دانازول، اینترفرون، اینترلوکین-۲، لوودوپا، هپارین با وزن مولکولی پائین، ناپروکسن، پروبنسید، پروکائین آمید، کینین، رانیتیدین، رتینول، روتیدرون، سولفونیل اوره ها،تتراسایکلین ها، توبرامایسین، وراپامیل و … بدلیل آسیب هپاتوسلولار؛ می توانند سطح AST را افزایش می دهند.

نکته: همولیز بطور کاذب مقادیر AST را افزایش می دهد.

اطلاعات تکمیلی

 AST به همراه ALT جهت تحت نظر داشتن آسیب های کبدی اندازه گیری می شوند. این دو معمولاً به نسبت حدوداً ۱:۱  دارند. در هپاتیت الکلی، سیروز(تنبلی کبد) و سرطان متاستاتیک کبد؛ AST بیشتر از ALT افزایش پیدا می کند. در موارد هپاتیت ویروسی یا دارویی و انسداد کبدی ناشی از عواملی غیر از بدخیمی؛ ALT بیشتر از AST افزایش می یابد.

شدت افزایش سطح این آنزیم ها اطلاعاتی نظیر منبع احتمالی مشکل را به ما می دهد.افزایش ۲ برابری مطرح کننده یک مشکل انسدادی است که اغلب به مداخلات جراحی نیاز است. افزایش ۱۰ برابری AST و ALT نشان دهنده یک مشکل طبی احتمالی نظیر هپاتیت است.

نکته ۱: با اختلال عملکرد کبدی؛ بیمار ممکن است زمان انعقاد طولانی داشته باشد.