GTT

 

سایر نام ها:

تست تحمل گلوکز،OGGT  (تحمل گلوکز خوراکی)، GCT (تحمل گلوکز بارداری)

نوع نمونه قابل اندازه گیری:

سرم، پلاسمای هپارینه یا ETDA دار، ادرار

حجم نمونه مورد نیاز:

 ml  ۰٫۵ (سرم یا پلاسما) ، ml  ۵ (ادرار رندم)

شرایط نمونه گیری:

در شرایط ناشتا (hour 12- 8) از بیمار نمونه گیری کرده، سپس به بیمار محلول حاوی gr 75 کربوهیدرات ( بارداری  ۱۰۰gr) را داده و در فواصل ۳۰، ۶۰، ۹۰ و ۱۲۰ دقیقه از بیمار نمونه گیری گردد. مقدار کربوهیدرات لازم برای کودکان gr/kg  ۱٫۷  وزن بدن، حداکثر تا gr 75 می باشد. در مورد زنان باردار نمونه گیری در فواصل ۱، ۲ و ۳۳ ساعت صورت می گیرد.

ملاحظات نمونه گیری:

۱-  بیمار می بایست ۱۲- ۸  ساعت قبل از انجام آزمایش ناشتا باشد.

۲-  بیمار می بایست تمام محلول گلوکز خوراکی را بخورد.

۳-  بیمار در فاصله صرف غذا ( محلول خوراکی گلوکز) و نمونه گیری از مصرف غذا، چای، قهوه، تنباکو اجتناب گردد.

۴-  بیمار در فاصله صرف غذا تا نمونه گیری باید در حالت استراحت باشد و از فعالیت شدید بپرهیزد. در صورت استعمال داروهایی که بر نتایج تست GTT تاثیر دارد آن را در برگه آزمایش یادداشت کنید.

۵-  سن بیمار حائز اهمیت بوده، در برگه آزمایش یادداشت گردد.

موارد عدم پذیرش نمونه:

همولیز شدید نمونه موجب رد آن گردد.

شرایط نگهداری:

 نمونه در ◦C ۴ به مدت ۷ روز و در ◦C ۲۰-  به مدت ۳۰ روز پایدار است.

کاربردهای بالینی:

 تشخیص و پایش بیماران دیابت ملیتوس و سایر اختلالات کربوهیدراتی نظیر دیابت حاملگی هیپوگلیسمی نوزادان، هیپوگلیسمی ایدیوپاتیک و کارسینوم سلول های چزایر پانکراس

روش مرجع:

روش آنزیماتیک هگزوکیناز ( در سرم و پلاسما)

روش ارجع: 

روش آنزیماتیک گلوکز اکسیداز

سایر روش ها:

 هگزوکینازمتد (UV و, O-Toluidine) فولن وو، شافرهارتمن- سوموژی، فروسیانید، بندیکت، واکنش رنگی نئوکوپرین و …

تفسیر:

مقدار گلوکز خون ناشتا بیش از 140 mg/dl  و مقدار نمونه دقیقه ۱۲۰ بیش از mg/dl   140و دقایق ۳۰، ۶۰ و ۹۰ بیش از mg/dl   200نشان دهنده عدم تحمل گلوکز است. اتحادیه دیابت آمریکا (ADA) توصیه نموده که زنان بارداری که قبلاً. سابقه GCT غیر طبیعی نداشته اند در هفته های ۲۴ و ۲۸ بارداری با ۵۰۰ گرم گلوکز مورد آزمایش قرار گیرند. اگر سطح گلوکز ناشتا بیشتر از 140 mg/dl باشد، توصیه می شود که پس از طی حداقل ۶ هفته و یا بیشتر از زمان زایمان مجدداً با آزمون تحمل گلوکز غیر بارداری (GGT) مورد آزمایش قرار گیرند. مشاهده گلوکز در ادرار نشان دهنده گذشتن آن از حد آستانه کلیوی و عدم تحمل گلوکز است.

افزایش سطح:

دیابت قندی، دیابت حاملگی، سوء تغذیه، پاسخ استرس حاد به شرایطی نظیر عفونت، سوختگی ها و جراحی، سندرم کوشینگ، فئوکروموسیتوم، گلوکاگونوما، آکرومگالی، درمان با دیورتیک ها و کورتیکواستروئیدها، نارسایی مزمن کلیوی و پانکراتیت حاد و به دنبال گاستروکتومی.

عوامل مداخله گر:

۱- استعمال دخانیات

۲- استرس

۳- ورزش شدید

۴- روزه داری یا گرسنگی شدید

۵- داروهایی نظیر آسپرین، β بلوکرها، فوروزماید، نیکوتین، ضدبارداری خوراکی (OCP)، فنوتیازین ها، داروهای عصبی و روانی، استروئیدها، دیورتیک های تیازیدی، داروهای ضد فشار خون، داروهای ضد التهابی

توضیحات:

در بیماران با عفونت های شدید و یا اختلالات آندوکرین که بیماران دیابتی نمی باشند، عدم تحمل گلوکز مشاهده می شود.

انجام این تست برای بیماران بستری نباید درخواست شود.

در صورت مشاهده قند در ادرار میزان گلوکز سرمی آن را ملاحظه کنید.

همراهی این آزمایش با تست Hb A1C ارزش تشخیصی آزمایش را بالا خواهد برد.