HDV-Ab

کاربردهای بالینی

شناسایی بیماران مبتلا به عفونت هپاتیت D

پیش آگهی بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن

یافته های طبیعی/ غیر طبیعی

مقادیر طبیعی منفی (عدم حضور آنتی بادی در سرم)

تفسیر

ویروس هپاتیت (D (HDV به عامل ” هپاتیت دلتا ” شهرت دارد. این ویروس برای اینکه به کبد دسترسی پیدا کند و ایجاد عفونت نمایید  باید وارد HBV شود. بیمار باید قبلاً HBV را در خون خود داشته باشد و یا عفونت به طور همزمان واقع شده باشد. در ایالات متحده شایعترین  راه انتقال از طریق خون آلوده است. آنتی ژن HDV چند روز پس از آلودگی با روش ایمیونو اسی در خون قابل شناسایی می گردد. همچنین

آنتی بادی کل و Anti-HDV IgM در اوایل بیماری قابل سنجش می باشند. افزایش مداوم این آنتی بادیها نشانه عفونت مزمن و یا ناقل بودن بیمار است.

در طی دوره همانندسازی HDV، آنتی ژن آن در کبد و RNA آن در سرم و کبد قابل شناسایی است.

توضیحات

حساسترین روش برای تشخیص HDV روش PCR و نوترن بلات می باشد.

به دلیل اینکه کیتهای تجاری قابل دسترس برای تشخیص آنتی ژن HDV وجود ندارد، از آنتی بادی HDV برای تشخیص ویروس هپاتیت D استفاده می شود.

در موارد عفونت شدید( Anti-HDV، superinfection) بهترین مارکر جهت تشخیص عفونت HDV می باشد.

در عفونتهای همزمان (Coinfection) آزمایش HBsAg، HDVAg، HDVRNA، Anti-HDV IgM و Anti-HBc IgM ضروری می باشد.

در عفونتهایی که به خودی خود محدود می شوند، معیار Anti-HDV پایین و گذرا است.

سایر نام ها

Anti-Hepatitis Delta Virus، HepD Ab

نام روش اندازه گیری

PCR

نوع نمونه

سرم- پلاسما EDTA

حجم نمونه

ml٢

کمترین حجم نمونه

ml١

شرایط نمونه گیری

نیاز به ناشتایی نمی باشد.

نمونه گیر باید قابلیت انتقال هپاتیت از طریق خون آلوده را در نظر بگیرد.

یافته های بالینی

عفونت هلیکوباکتر پیلوری با بیماریهای گوارشیو عواقب سخت آن مثل زخم و سرطان معده در ارتباط است. از آنجا که تنوع ژنتیکی قابل توجهی در جمعیت H.pilori دیده می شود، با به کارگیری روشهای ملکولی مانند PCR و طراحی شاخصهای ژنتیکی می توان سویه های جدا شده از بیماران گوارشی مختلف را بررسی کرد، با این فرضیه که شاید ارتباطی بین خصوصیات ژنتیکی سویه های هلیکوباکتر پیلوری و بیماری گوارشی خاصی وجود داشته باشد.

عفونت حاد با هلیکوباکتر پیلوری می تواند به ایجاد بیماری درقسمت ابتدایی دستگاه گوارش ختم شود که با علایمی مانند درد و حالت تهوع همراه خواهد بود. در تعدادی از مبتلایان به عفونت با هلیکوباکتر پیلوری استفراغ و تب نیز ممکن است دیده شود. این علائم ذکر شده در عفونت با هلیکوباکتر پیلوری حدود یک الی دو هفته طول کشیده و پس از استقرار هلیکوباکتر پیلوری، عفونت برای سالهای زیادی و حتی دهه ها و کل طول عمر فرد باقی خواهد ماند. عفونت با هلیکوباکتر پیلوری در بزرگسالان معمولأ به حالت مزمن بوده و نیازی به درمان داروئی ندارد. حذف خود به خودی هلیکوباکتر پیلوری در کودکان گزارش گردیده است. التهاب معده یا گاستریت ایجاد شده توسط این باکتری (هلیکوباکتر پیلوری) ایجاد عوارضی نظیر زخم معده (قسمت تحتانی معده یا ناحیه آنتر) ،دئودنوم یا دوازده ،آتروفی مخاط معده ، بدخیمی و لنفوم سلولهای MALT معده خواهد شد. شایعترین فرم گاستریت ایجاد شده توسط هلیکوباکتر پیلوری غالبا در ناحیه آنتر معده خواهد بود. از طرفی  افرادی هم هستند که التهاب غالبا در ناحیه تنه معده بوده و  منجربه آتروفی چند کانونی (multi focal atrophy) می شود. این افراد مستعد زخم معده، آتروفی معده ، متاپلازی روده ای و نهایتا سرطان یا کارسینوم معده هستند. ریسک زخم معده در مبتلایان به عفونت با هلیکوباکتر پیلوری زیاد بوده و ریشه کنی (eradication) یا درمان قطعی عفونت با هلیکوباکتر پیلوری به طور قابل توجهی ریسک عود زخم معده ناشی از هلیکوباکتر پیلوری  را کاهش می دهد. هلیکوباکتر پیلوری  در سال 1994 به عنوان عامل سرطان زای درجه یک برای سرطان معده شناخته شد.

روش تشخیص

آزمایش شناسایی ژن های هلیکوباکتر پیلوری در مدفوع به روش PCR:

این آزمایش با حساسیت 98-89% و ویژگی بالای90 درصد راه جایگزین برای آزمایش تنفسی اوره است. آزمایش های مدفوع جهت پیگیری درمان موثر قابل انجام و اعتماد می باشند و باید 8 هفته پس از اتمام دوره درمان، مورد استفاده قرار بگیرند. ولی روش بسیار هزینه بری نسبت به آزمایش های دیگر است.